Andrzej Niemirowicz w 1514 r. został mianowany wojewodą kijowskim, co wiązało się z koniecznością obrony Ukrainy przed Tatarami. Tocząc z nimi liczne boje, przyswoił sobie umiejętności szybkich rajdów kawaleryjskich i walki poprzez zaskoczenie. Jego mistrzem był hetman Konstanty Ostrogski i to właśnie z nim oraz starostą czerkaskim Eustachym Daszkiewiczem odniósł 27 stycznia 1527 wielkie zwycięstwo nad Tatarami, w bitwie pod Olszanicą nieopodal Kijowa. Było to jedno z największych zwycięstw nad stepowymi jeźdźcami; pod litewskim mieczem padło kilkadziesiąt tysięcy Tatarów, uwolniono również cały jasyr.
Podczas wojny polsko-moskiewskiej (1534-1537) piastował już godność hetmana dwornego. Na czele pięciotysięcznego korpusu ruszył na Siewierszczyznę pustosząc ją dotkliwie. Nie zdołał jednak zdobyć kilku zamków, które oblegał, nie udało się także oblężenie Nowogrodu Siewierskiego, pomimo posiadania własnej artylerii. Wojna ta ukazała niezbyt wielką wartość bojową armii litewskiej, opartej na służbie ziemskiej. Zwycięstwa takie jak zdobycie Homla i Staroduba, były możliwe jedynie dzięki posiłkom polskim przyprowadzonym przez Jana Tarnowskiego.
