Osiemnastowieczne ubiory szyte były ze wspaniałych tkanin, które prezentowały ogromną skalę barw i wielką różnorodność faktur. Suknie kobiece, zwłaszcza te na wielkie okazje, szyto z jedwabnych tkanin o znakomitych wzorach, które w każdym sezonie były zmieniane i odświeżane. Zwiększano lub zmniejszano dekoracje, dodawano nowe elementy, zmieniano kompozycję i układ deseni. Wszystkie te szczegóły pomagają czasem określić bliżej datę powstania ubioru.
Oto przykłady:
- Na początku wieku w modzie były duże wzory o bardzo fantazyjnych formach, a kolory tkanin intensywne.
- W latach 20. XVIII wieku modne były tkaniny jedwabne o wzorach koronkowych. Raporty były symetryczne, zaś motyw koronki wypełniał całą szerokość brytu.
- W latach 30. XVIII wieku we Francji modne były tkaniny o wzorach wielobarwnych, których motywy sprawiały wrażenie trójwymiarowych. Tła tych tkanin miały dość intensywne kolory.
- Od połowy wieku we wzorach jedwabnych tkanin przeważały bukieciki kwiatowe, gałązki i girlandy. Później pomiędzy te desenie wprowadzono paski i wijące się wstęgi, często przypominające pasma wąskiej, delikatnej koronki.

Wzory tkanin jedwabnych przeznaczonych na damskie suknie najczęściej były broszowane, tj. uzyskiwano je w procesie tkania przez dodanie wielu kolorowych wątków, co z daleka przypominało to haft. Kolory wątków dekoracyjnych w tkaninach zwykle się powtarzały. Najczęściej były po trzy odcienie jednego koloru, którymi stopniowano tony barwnej dekoracji. Np. trzy odcienie różowego - od jasnego bladoróżowego, po prawie buraczkowy. Modny był kolor brzoskwiniowy, łososiowy, malwowy, barwinkowy (odcień ciemnoniebieskiego, taki jak kwiaty barwinka), odcienie zieleni - od jasnego rozbielonego tonu, po kolor ciemnozielony, bliski odcieniowi trawy.

Odmiennie prezentowała się kolorystyka i struktura tkanin przeznaczonych na ubiory męskie. Ubiory kroju zachodniego szyto z różnych tkanin, które dobierano w zależności od okazji. Na szczególne okazje przeznaczone były różnego rodzaju tkaniny jedwabne: rypsy, drobnowzorzyste drogety, adamaszki a w latach 80. XVIII wieku, aksamity mieniące się odcieniami. Codzienne ubiory męskie szyto z tkanin sukiennych. Z podobnych materiałów szyto kontusze. Na żupany przeznaczano tkaniny jedwabne wytwarzane w polskich manufakturach, o charakterystycznej dekoracji nawiązującej do wzorów wschodnich. Były to materiały z drobnym deseniem umieszczonym między paskami.