Heurich Jan Kacper, senior (1834-1887) – jeden z najwybitniejszych architektów warszawskich drugiej poł XIX w. już w dzieciństwie wykazywał nadzwyczajne uzdolnienia. W latach szkolnych kształcił się w rysunku i malarstwie u Jana Feliksa Piwarskiego a po wstąpieniu w 1852 r. na oddział architektury warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych był uczniem Henryka Marconiego. Po zakończeniu studiów w 1856 r. w ramach prowadzonych u niego praktyk do 1860 r. budował neorenesansowy kościół św. Anny w Wilanowie. Po podróży w 1865 r. do Włoch, Francji i Niemiec w następnym roku otrzymał stopień budowniczego III klasy. Odtąd wygrywał wiele konkursów na projekt budynków użyteczności publicznej m. in. budowy instytutu politechnicznego w Łodzi (1866), przebudowy ratusza (1864) i budwowy teatru ludowego w Warszawie (1869), tam też zaprojektował wiele pałaców, will i domów czynszowych w stylu włoskiego renesansu, który pod wpływem Marconiego preferował. Niestety, w czasie drugiej wojny światowej prawie wszystkie zaprojektowane przez niego budynki w Warszawie uległy zniszczeniu. Zachowały się jedynie: pałacyk w Alejach Ujazdowskich 31 (rozebrany w 1960 r.), elementy renesansowych elewacji na kamienicach przy ul. Wilczej 2/4 i Mokotowskiej 56. Jako syn artysty stolarza opracował ponadto podręczniki: dla stolarzy w 1862 r. i cieśli w 1871 r., pierwsze tego typu wydawnictwa na ziemiach polskich. Ceniony w swych projektach za harmonię proporcji i świetne wykończenie pozostawił po sobie także wiele pałacyków i dworów na prowincji.
