Historia - tradycja - mit w pamięci kulturowej szlachty Rzeczypospolitej XVI-XVIII wieku
W piśmiennictwie staropolskim idealizowano nie tylko przodków, lecz także porządek polityczny, który stworzyli – równość i wolność, swobodę wyboru władców. Utopia szczęśliwych wieków, idea powrotu do dawnej świetności dawała szlachcie poczucie ciągłości i więzi z tradycją. Joanna Orzeł zbadała wiele kronik, herbarzy, dzieł historycznych literackich i rękopiśmiennych ksiąg, aby opisać czas, przestrzeń i bohatera mitycznego. Ta książka zmienia nasze wyobrażenia o tym, czym był sarmatyzm.
Joanna Orzeł, Historia - tradycja - mit w pamięci kulturowej szlachty Rzeczypospolitej XVI-XVIII wieku, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, Warszawa 2016, s. 464, ISBN 978-83-63580-68-1
Kup teraz w e-sklepie.
Polecane
Król Jan III Sobieski i Rzeczpospolita w latach 1674-1683
W tomie zawierającym dziesięć artykułów, znawcy epoki staropolskiej przyglądają się dziejom władcy i państwa w okresie między Chocimiem a Wiedniem, gdy Rzeczpospolita po raz ostatni w swej przedrozbiorowej historii odgrywała ważną, a często decydującą rolę na arenie europejskiej.
Księżna dobrodziejka. Katarzyna z Sobieskich Radziwiłłowa (1634–1694)
Katarzyna z Sobieskich Radziwiłłowa, siostra króla Jana III, była niezwykłą osobą, aktywną w kręgu rodzinnym i w sferze publicznej, patronką artystów i fundatorką licznych dzieł sztuki. Książka Jarosława Pietrzaka znakomicie i wielowymiarowo przedstawia postać magnatki na tle zmieniających się warunków politycznych i społeczno-gospodarczych oraz przemian obyczajowych w XVII w., z jednoczesnym odwołaniem do doświadczeń kobiet należących do jej grupy społecznej. Autor wykorzystał archiwalia litewskie, rzymskie, ukraińskie, białoruskie, francuskie i – w szerokim zakresie – polskie, dzięki czemu prezentowana czytelnikowi pierwsza biografia Katarzyny z Sobieskich Radziwiłłowej jest wartościowa poznawczo, dojrzała warsztatowo, a przy tym bardzo zajmująca.
Warszawskie rezydencje na przedmieściach i pod miastem w XVI–XVIII wieku
Tradycja zakładania rezydencji z obszernym ozdobnym ogrodem na przedmieściach i pod miastem sięga starożytności. Występowały one także w średniowieczu, ale szczególny rozkwit wprowadzania ich w Europie w strefie podmiejskiej nastąpił w okresie renesansu, najpierw we Włoszech, a już od końca XV w. i w Polsce, kiedy to stały się obowiązkowym elementem zespołów rezydencjonalnych panujących i możnych. Autorka prezentuje rozwój rezydencji podmiejskich i na przedmieściach Warszawy od XVI do XVIII w., powiązany w historią stołecznego miasta.
Od Augusta Mocnego do Augusta III. Doniesienia z Warszawy Andrzeja Cichockiego z lat 1732–1734
Informacje zawarte w gazetach pisanych Andrzeja Cichockiego (i w jego listach do Radziwiłłów) dotyczą najważniejszych wówczas wydarzeń politycznych. Sporo miejsca zajmują też sprawy obyczajowe (życie dworskie, pobyty w Warszawie czołowych magnatów, ich śluby i pogrzeby, miejska kronika kryminalna), jak również doniesienia o pogodzie, pożarach, próbach uporządkowania miasta i budowy kamiennego mostu przez Wisłę.
