Niezabitowski Aleksander Ludwik h. Lubicz (zm. 1675), rotmistrz, porucznik, kasztelan sądecki, następnie bełski. Od wczesnej młodości służył w armii Rzeczypospolitej; był żołnierzem niezdyscyplinowanym, skłonnym do grabieży i awantur, zdobył jednak dużą popularność i wielokrotnie posłował na sejmy jako delegat od wojska. Walczył przeciw powstańcom Bohdana Chmielnickiego, w czerwcu 1652 r. uczestniczył w bitwie pod Batohem, po której zbiegł do Siedmiogrodu, gdzie zaopiekował się nim Jerzy II Rakoczy. Podczas Potopu bezprawnie poddał województwo ruskie pod protekcję króla Szwecji Karola X Gustawa, ale już w pierwszej połowie 1656 r. przeszedł na stronę Jana Kazimierza. W 1661 r. uczestniczył w wyprawie na Litwę, następnie brał udział w kampanii Stefana Czarnieckiego na Białorusi. W 1662 r. stanął na czele prokrólewskiego „Związku Pobożnego” (zawiązanego w celu rozbicia antykrólewskiego „Związku Święconego”), zdołał jednak przeciągnąć na swoją stronę jedynie nieliczne chorągwie. W 1663/64 r. wziął udział w wyprawie zadnieprzańskiej i prawdopodobnie uczestniczył w szturmie Głuchowa. W okresie rokoszu Jerzego Lubomirskiego pozostał wierny królowi, biorąc udział w działaniach przeciw rokoszanom. Po abdykacji ostatniego Wazy posłował na sejm konwokacyjny, współpracując blisko z Janem Sobieskim; po elekcji Michała Korybuta Wiśniowieckiego znalazł się w szeregach malkontentów, w których pozostał mimo prób przeciągnięcia go na stronę regalistów (wkrótce po elekcji król mianował go kasztelanem bełskim), spiskując w czasie sejmu koronacyjnego oraz na zjazdach malkontentów w Kolbuszowej i Jarosławiu. Występował przeciw królowi także na drugim sejmie 1672 r., a 1 VII podpisał antykrólewską konfederację. W 1673 r. uczestniczył w kampanii Jana Sobieskiego przeciw Turkom, prawdopodobnie jednak z powodu choroby nie wziął udziału w bitwie pod Chocimiem. W 1674 r. poparł kandydaturę Jana Sobieskiego. Zmarł przed 1 V 1675 r.
