Potocki Ignacy (1750-1809), marszałek wielki litewski, działacz polityczny. Wykształcony w Collegium Nobilium i we Włoszech, dzięki małżeństwu z Elżbietą z Lubomirskich wszedł do grona familii Czartoryskich i Poniatowskich.
Uczestnik „obiadów czwartkowych”, został w roku 1773 jednym z pierwszych działaczy Komisji Edukacji Narodowej i poważnie zaangażował się w reformę szkolnictwa i w prace Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych. Był od r. 1780 wielkim mistrzem loży masońskiej, wkrótce także Wielkiej Loży Narodowej i tajnej Rady Niewidzialnej.
Przynajmniej od roku 1782 pozostawał w ostrej opozycji wobec króla, ale w trakcie obrad Sejmu Czteroletniego (1788-92) nawiązał bliższą współpracę z królewskim obozem reform, włączył się w prace nad nową konstytucją i był jednym z autorów Ustawy Rządowej 3 V 1791. Uszedł przed rządami konfederacji targowickiej na emigrację (do Saksonii), gdzie w porozumieniu z Kościuszką przygotowywał insurekcję, a po wybuchu w 1794 r. prowadził akcję dyplomatyczną w jej interesie i wszedł do powstańczej Rady Najwyższej Narodowej. Po klęsce więziony był przez dwa lata w Petersburgu, a po trzecim rozbiorze przez Austriaków.
Wiele pisał , m.in. na tematy nauki i jej dziejów, polityki, tłumaczył prace m.in. z dziedziny logiki, poezje łacińskie. Ponownie włączył się do polityki w r. 1809, w czasach Księstwa Warszawskiego, lecz tego roku zmarł w Wiedniu i pochowany został w Wilanowie.
