Mówi się o niej, że jest dziedziną sztuki. Ma również związek z pewnego rodzaju umiejętnością.
Jej narodziny datuje się na koniec epoki prehistorycznej, kiedy ludzie zaczęli wyrażać
i utrwalać swoje myśli oraz porozumiewać się między sobą za pomocą pisma.
Kaligrafia, bo o niej mowa, z umiejętności pisania uczyniła na przestrzeni wieków odrębną dziedzinę sztuki.
Sztuka pięknego pisania opiera się na wielu regułach, ale i daje dużą swobodę piszącemu, pod warunkiem, że jego pismo będzie cechować: prostota, czytelność, równość, płynność. Ten swoistego rodzaju paradoks w sztuce kaligrafii pozwala tworzyć w przestrzeni kartki papieru wyjątkowe konfiguracje słowno-obrazowe.
Słowo KALIGRAFIA pochodzi od greckich słów: καλος (kalós – piękny, dobry) oraz 8γραφειν (gráphein – pisać), zapisywanych łącznie jako: καλλιγραφια (kalligraphia).
Historia kaligrafii jest ściśle związana z ewolucją pisma, które wciąż pozostaje jedną
z najdoskonalszych form komunikacji wymyślonych przez człowieka.
Na rozwój pisma na przestrzeni dziejów wpływ miało wiele czynników – od geograficznych i biologicznych, po kulturowe i obyczajowe. Stąd bierze się właśnie jego różnorodność.
Kształt liter, staranność w ich kreśleniu zależy od tego:
1. na czym się pisze, czyli od rodzaju podkładu piśmienniczego,
2. za pomocą czego się pisze, czyli od rodzaju narzędzia piśmienniczego,
3. oraz od kroju pisma:
1) instytucjonalnego (do zapisu paragrafów prawa)
2) książkowego (do przekazu treści popularnonaukowych)
3) epistolarnego (do notowania i opisu aktualnych wydarzeń).