Silva Rerum Łącki Eliasz Jan h. Szeliga (zm. 1685), generał major, chorąży ziem pruskich. Od ok. 1639 r. służył wojskowo, w 1657 r. otrzymał stopień majora. Jako komendant Warszawy w czerwcu 1657 r. dowodził jej obroną przed wojskami Jerzego II Rakoczego, uczestnicząc w odbiciu klasztoru Bernardynów i pałacu Hieronima Radziejowskiego; ostatecznie jednak brak amunicji i żywności zmusiły go do kapitulacji na honorowych warunkach.
W następnym roku brał udział w oblężeniu zajętego przez Szwedów Torunia. W 1660 r. walczył na froncie wschodnim; w czasie bitwy pod Słobodyszczami został raniony strzałą. W 1663 r. uzyskał nominację na chorążego ziem pruskich. Podczas rokoszu Jerzego Lubomirskiego dowodził jednym z regimentów dragonii rokoszanina, przyczyniając się do jego zwycięstwa w bitwie pod Częstochową we wrześniu 1665 r. Po zakończeniu rokoszu powrócił do wojsk komputowych; pełnił funkcję komendanta Grudziądza (1669), w l. 1671-3 jako kwatermistrz generalny autoramentu cudzoziemskiego uczestniczył w walkach z Kozakami i Turkami. 12 X 1671 r. opanował podstępem Bracław, pięć dni później walczył pod Kalnikiem, następnie zajął się fortyfikowaniem twierdz ukrainnych.
W sierpniu 1672 r. został mianowany przez hetmana Jana Sobieskiego komendantem Lwowa, który obronił w czasie oblężenia przez wojska tureckie Kapłana paszy (24 IX-1 X), nie ograniczając się przy tym do obrony murów, ale prowadząc również liczne wycieczki i odbijając zajęty przez Turków Wysoki Zamek. W listopadzie 1673 r. uczestniczył w bitwie pod Chocimiem, w 1674 brał udział w wyprawie na Ukrainę, w 1676 (już jako generał major) w czasie walk pod Żurawnem dowodził obroną szańca nad Dniestrem. W wyprawie wiedeńskiej 1683 r. stał na czele brygady piechoty. Zmarł między 1 VI a 4 VII 1685 r. W małżeństwie z Anną Teofilą Markowską miał córki Katarzynę Mariannę i Anielę; drugie małżeństwo, z Katarzyną z Kochanów Kłodnicką pozostało bezdzietne.