© Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Silva Rerum   Silva Rerum

Leszczyński Wacław h. Wieniawa

Leszczyński Wacław h. Wieniawa (między 1632 a 1638 – 1688) był bratankiem prymasa Andrzeja Leszczyńskiego. Karierę rozpoczął dzięki stryjowi i teściowi (od 1656), Stefanowi Czarnieckiemu, późniejszemu hetmanowi polnemu koronnemu. W r. 1656 został podczaszym królowej Ludwiki Marii, w r. 1658 dostał nominację na krajczego koronnego. Zapewne uczestniczył w działaniach przeciw wojskom siedmiogrodzkim ks. Jerzego II Rakoczego w r. 1657. Wziął udział u boku teścia w wyprawie duńskiej 1658, towarzyszył mu też w kampanii 1660 przeciw wojskom moskiewskim i walczył w bitwie nad rzeką Basią. Prawdopodobnie uczestniczył też w wyprawie zadnieprzańskiej 1663/64.

Latem 1664 dowodząc grupą jazdy na Bracławszczyźnie pobił Kozaków Iwana Sirki. W czasie wojny domowej z rokoszanami Jerzego Lubomirskiego stał zapewne po stronie króla Jana Kazimierza, w r. 1666 był jednym z komisarzy wyznaczonych przez króla do ugody z Lubomirskim. Po śmierci pierwszej żony, Konstancji, ożenił się z Zofią, córką hetmana polnego koronnego Dymitra Wiśniowieckiego, zyskując tym samym kolejnego protektora. W r. 1673 otrzymał od króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego nominację na wojewodę podlaskiego. W bitwie chocimskiej 11 XI 1673 dowodził chorągwią uczestniczącą w szarzy husarii. Po złamaniu kontrataku jazdy przeciwnika, chorągiew Leszczyńskiego pierwsza wpadła do obozu tureckiego. Jak się wydaje, wziął udział w r. 1674 w jesiennej wyprawie króla Jana III Sobieskiego na Podole. W r. 1675 wysłano go na Ukrainę dla zbadania sprawy Lipków, którzy wrócili na stronę polską. Zapewne brał udział w dalszych działaniach w tym roku, a także w kampanii żurawińskiej 1676.