Przeździecki Mikołaj Władysław h. Roch II (ok. 1620-1683), kasztelan nowogródzki. W młodości służył w armii litewskiej, być może w chorągwi kozackiej Aleksandra Hilarego Połubińskiego. Prawdopodobnie w 1654 r. dostał się do niewoli rosyjskiej, w której pozostał do 1658; po powrocie na Litwę przez krótki czas pełnił funkcję rotmistrza chorągwi kozackiej. W latach 60-tych związał się ze stronnictwem sapieżyńskim i dzięki jego poparciu posłował na sejmy 1665, 1666 i 1668 r. W 1667 r. został mianowany chorążym oszmiańskim, w latach 1668-9 pełnił funkcję podwojewodziego wileńskiego.
W okresie bezkrólewia po abdykacji Jana Kazimierza stał na czele sądów kapturowych województwa wileńskiego; w tym czasie przeszedł na służbę podkanclerzego litewskiego Michała Kazimierza Radziwiłła, pomagając mu w zwalczaniu wpływów rodziny Paców w powiecie oszmiańskim. Na elekcji popierał zapewne księcia neuburskiego Filipa Wilhelma. Posłował na sejm koronacyjny Michała Korybuta Wiśniowieckiego oraz sejmy 1670, 1672 i 1673 r.; podczas sejmu 1672 r. kierował opozycyjnymi posłami litewskimi. W 1674 r. uczestniczył w elekcji Jana III Sobieskiego, był także obecny na sejmie koronacyjnym 1676 r. W 1677 r. uzyskał nominację na kasztelanię nowogródzką. Latem następnego roku jeździł do Jana III do Jaworowa w poselstwie od wileńskiej komisji skarbowo-wojskowej, atakując antykrólewską politykę Paców i prosząc o opiekę nad stronnikami Sapiehów; uzyskał wówczas pisemne zobowiązanie króla do współpracy z fakcją sapieżyńską i wspólnej walki przeciw Pacom. W następnych latach toczył przeciw nim boje na sejmiku oszmiańskim, doprowadzając (po kłótniach i bijatykach) do jego zerwania w listopadzie 1678 i lipcu 1681 r. W 1683 r. został deputatem i marszałkiem Trybunału Litewskiego. Zmarł, tknięty paraliżem, podczas obrad Trybunału w Mińsku, 16 X 1683 r.
