Ruszczyc Jerzy h. Lis (zm. po 1677), zagończyk, rotmistrz i pułkownik jazdy. Prawdopodobnie w 1648 r. rozpoczął służbę wojskową jako towarzysz chorągwi jazdy lekkiej. W 1652 r. był już rotmistrzem własnej chorągwi wołoskiej, około 1660 przekształconej w pancerną. Brał udział w oblężeniu Suczawy (1653) i bitwie pod Ochmatowem (1655); w 1659 r. współdziałał z siłami Iwana Wyhowskiego na Zadnieprzu, a jesienią następnego roku uczestniczył w walkach pod Lubarem i Słobodyszczami. W 1667 r. wziął udział w kampanii podhajeckiej hetmana Jana Sobieskiego. Dzięki dobrym stosunkom z Tatarami wyruszył z nieoficjalną misją do obozu Krym Gereja; jego działania doprowadziły do podjęcia rokowań i zawarcia tymczasowego traktatu z chanatem.
Walczył pod dowództwem Sobieskiego w kampanii ukraińskiej 1671 r. i w bitwie pod Bracławiem (26 VIII) wziął do niewoli trzech Tatarów. We wrześniu osłaniał maszerujące w kierunku Kalnika siły polskie, następnie dowodził oddziałem, wysłanym dla obsadzenia Raszkowa oraz strzegł szlaków tatarskich. W 1672 r. dostał się do niewoli tatarskiej, zapewne w stoczonej przez Stanisława Łużeckiego potyczce pod Czetwertynówką; jesienią został wymieniony na tatarskiego murzę.
W 1673 r. na czele własnej chorągwi pancernej pełnił służbę zwiadowczą w pobliżu Śniatynia, urządzając niszczące wyprawy do Mołdawii. W listopadzie walczył w bitwie pod Chocimiem; wraz z Atanazym Miączyńskim na czele kilku lekkich chorągwi jazdy ścigał uciekających Turków Huseina Paszy, następnie wziął udział w kampanii mołdawskiej Mikołaja Sieniawskiego, po opanowaniu Jass starając się rozbić siły wycofującego się Kapłana baszy. W następnym roku powrócił do służby patrolowej w okolicach Śniatynia, obserwując poczynania wojsk tureckich i osłaniając Pokucie przed najazdami. W 1675 r. dostał się do niewoli tureckiej; w rokowaniach o jego uwolnienie pośredniczył kanclerz mołdawski Miron Costin. Dalsze jego losy pozostają nieznane.
