Instytucja instygatora została powołana do życia w drugiej połowie XVI wieku. Jeden z nich urzędował na Litwie, drugi w Koronie. Każdy z nich posiadał zastępcę – viceinstygatora. Od 1775 roku zastępcy ci zostali przemianowani na instygatorów. Ich kompetencje pozwalają ich przyrównać do prokuratorów. Do ich zadań należało ściganie w imieniu władcy przestępstw przeciwko państwu i panującemu. Instygatorzy zobowiązani byli także do podnoszenia spraw zaniedbanych, którymi nikt nie chciał się zająć. Od 1764 roku spełniali także funkcje kontrolne wobec urzędników Komisji Skarbowych.
