Koniecpolski Aleksander herbu Pobóg
DE EN PL
Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie

Pasaż Wiedzy

Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie

Koniecpolski Aleksander herbu Pobóg źródło: Polski Słownik Biograficzny
bitwa_pod_beresteczkiem_wil.1594.jpg

Koniecpolski Aleksander herbu Pobóg (1620-1659), wojewoda sandomierski, syn hetmana Stanisława Koniecpolskiego i Krystyny z Lubomirskich. Uczył się w szkole nowodworskiej w Krakowie, w latach 1635-1638 pod kierunkiem Szymona Starowolskiego zwiedził Włochy, Francję i Belgię oraz walczył w służbie cesarza Ferdynanda III, za co w 1637 r. otrzymał tytuł księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Naukę kontynuował (już jako chorąży koronny) w Padwie i Bolonii (1641-1642).

Po powrocie do kraju w styczniu 1644 r. na czele chorągwi jazdy uczestniczył w zwycięskiej bitwie pod Ochmatowem. W październiku 1646 r. na rozkaz dążącego do wojny z Turcją króla Władysława IV zorganizował zbrojną wyprawę pod Oczaków, usiłując sprowokować odwetowy najazd tatarski. Swoim surowym postępowaniem wobec Kozaków zaporoskich i prześladowaniem Bohdana Chmielnickiego przyczynił się do wybuchu wiosną 1648 r. powstania; po klęsce hetmanów obrany jednym z trzech regimentarzy, ze względu na młody wiek został pogardliwie nazwany przez Chmielnickiego „dzieciną”. We wrześniu walczył pod Konstantynowem i Piławcami, gdzie dostał się na krótko do niewoli. Podczas sejmu koronacyjnego 1649 r. ponownie obrany regimentarzem, latem uczestniczył w obronie Zbaraża.

Jako dowódca pułku w czerwcu 1651 r. wziął udział w zwycięskiej bitwie pod Beresteczkiem; zapędziwszy się między Tatarów uniknął niewoli, zdobył licznych jeńców oraz rydwan i namiot chana Islam Gereja. W następnych latach uczestniczył w walkach pod Żwańcem, Buszą, Ładyżynem i Ochmatowem. W okresie Potopu szwedzkiego przeszedł (16 X 1655 r.) na stronę króla szwedzkiego Karola X Gustawa; jego postawa stała się główną przyczyną zdrady ze strony wojska koronnego. W szeregach szwedzkich pozostał do marca 1656 r., kiedy powrócił pod rozkazy Jana Kazimierza i wspólnie ze Stefanem Czarnieckim blokował wojska szwedzkie w widłach Wisły i Sanu oraz walczył w kampanii wielkopolskiej. W maju 1656 r. został mianowany wojewodą sandomierskim. Walczył pod Warszawą i na Pomorzu (1656), pod Toruniem (1657), Malborkiem, Grudziądzem, Brodnicą i Sztumem (1658). W wyniku choroby zrezygnował z dowództwa, które przekazał Janowi Sobieskiemu. Zmarł 30 III 1659 r. w Podhorcach.

Informujemy, iż w celu optymalizacji treści dostępnych na naszej stronie internetowej oraz dostosowania ich do Państwa indywidualnych potrzeb korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych Użytkowników. Pliki cookies mogą Państwo kontrolować za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze korzystanie z naszej strony internetowej, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż akceptują Państwo stosowanie plików cookies. Potwierdzam, że aktualne ustawienia mojej przeglądarki są zgodne z moimi preferencjami w zakresie stosowania plików cookies. Celem uzyskania pełnej wiedzy i komfortu w odniesieniu do używania przez nas plików cookies prosimy o zapoznanie się z naszą Polityką prywatności.

✓ Rozumiem