Maissonneuve Joseph (ok.1748-po 1806) oficer, pisarz. Z pochodzenia Francuz, od r. 1768 osiadł w Polsce i dzięki protekcji Stanisława Augusta szybko awansował w wojsku: od kapitana w r. 1768, po pułkownika w 1776 i generała – majora w r. 1787. Uzdolniony aktorsko, grywał w przedstawieniach amatorskich, a dzięki wyróżniającej się urodzie i postawie, cieszył się protekcją dam. Szczególną jego opiekunką była marszałkowa Izabela z Czartoryskich Lubomirska, która uchodziła za jego kochankę; dostał od niej willę podmiejską „Rozkosz”. Dzięki niej także cieszył się protekcją ambasadora Rosji Ottona Stackelberga , który wyjednał dlań synekurę w wojsku.
Maissonneuve odnosił spore tryumfy jako aktor, lepszy nieraz od zawodowych; był m.in. Figarem podczas polskiej premiery sztuki P.A. Beaumarchais (1785), a nawet sam napisał sztukę „Mustapha et Roxane”. Związany z masonerią, zabiegał także o odznaczenia i stanowiska maltańskie. Został w r. 1787 chargé d`affairs Zakonu Maltańskiego w Polsce, a w r. 1792 wstąpił do służby dyplomatycznej francuskiej, lecz wkrótce powrócił do Polski. Wysłany przez króla do Petersburga, tam podjął zabiegi o uzyskanie zaufania otoczenia cara Pawła I, a gdy car objął funkcję wielkiego mistrza Zakonu Maltańskiego, Maissonneuve został komandorem, a nawet wicekanclerzem Zakonu. Towarzyszyły mu oskarżenia o nadużycia, m.in. bezzasadne wybieranie pieniędzy z banku Teppera i niewywiązywanie się z funkcji chargé d`affairs.
