Oboźnych było czterech, po dwu wielkich i polnych dla Korony i Litwy. Ich zadaniem było wyszukiwanie miejsca na obozowisko, rozkładanie go a następnie zwijanie. Oboźny pilnował także porządku w marszu i na postoju. Zarządzał także taborem. Była to nie lada sztuka, jeśli weźmie się pod uwagę olbrzymią liczbę zwierząt pociągowych i wozów ciągnących za armią. Kompetencje oboźnych wielkich nie były rozróżnione, wszakże z zastrzeżeniem, że wielcy działali przy królu, a polni przy hetmanach. Wraz z upadkiem staropolskiej sztuki wojennej, urząd oboźnego stawał się coraz bardziej fasadowy.
