Jak zaznaczono wyżej, wyrok dotyczył tylko części przedmiotu pozwu, w którym spadkobierca zażądał wydania starodruków, książek, grafik i rycin (których własność według niego przysługiwała Adamowi Branickiemu). Muzeum stoi na stanowisku, że dotąd nie wykazano, by rzeczy te we wrześniu 1944 r. (kiedy sojusznicze wobec III Rzeszy wojska węgierskie ewakuowały Branickich z Wilanowa do Nieborowa) były własnością Adama Branickiego, a nawet, że rzeczy te były w jego posiadaniu. Stąd też od marca 2013 r. w pałacu w Wilanowie Sąd i wyznaczeni przez niego biegli prowadzą oględziny, które konfrontują zbiory muzealne z wykazem obiektów przedstawionym przez powoda. Muzeum Pałac w Wilanowie przejęło ww. zbiory od Muzeum Narodowego w Warszawie w 1995 r. Muzeum Narodowe w Warszawie stworzyło je zaś na bazie obiektów pochodzących z różnych źródeł, nie tylko z resztek zbiorów, które pozostały w obrabowanym i splądrowanym przez wojska okupacyjne pałacu wilanowskim (prof. Stanisław Lorentz w lutym 1945 r. stwierdził, że pozostała w nim tylko 1/5 znanych mu sprzed wojny zbiorów). Zdaniem Muzeum Pałacu w Wilanowie Muzeum Narodowemu w Warszawie jako posiadaczowi zbiorów wilanowskich do 1995 r. z mocy art. 301 dekretu z 11 października 1946 r. prawo rzeczowe (i obecnego art. 7 kodeksu cywilnego) przysługuje domniemanie dobrej wiary. Z samego tylko faktu, iż w roku 1994 sąd administracyjny w indywidualnej sprawie (dotyczącej niektórych ruchomości po Adamie Branickim) uznał, że przepis §11 rozporządzenia wykonawczego z dnia 1 marca 1945 roku do dekretu o reformie rolnej – przewidujący wywłaszczenie ruchomości o wartości historycznej i naukowej – wykraczał poza delegację ustawową, nie można wyprowadzić, że Muzeum Narodowe w Warszawie było posiadaczem w złej wierze  to znaczy takim, który powinien wiedzieć, iż własność przedmiotowych obiektów nie przeszła na Skarb Państwa i że pozostaje ona przy poprzednim właścicielu. Podkreślić trzeba, że do lat 90. XX w. nie funkcjonowało w powszechnej świadomości, m.in. instytucji kultury, podejrzenie, iż nacjonalizacja dóbr kultury dokonana po II wojnie światowej mogła nie skutkować nabyciem prawa własności przez Skarb Państwa. Według tego zaś stanu świadomości oceniać należy dobrą wiarę posiadacza w niniejszym sporze. Oczywistym jest, że państwowa osoba prawna, jaką było Muzeum Narodowe w Warszawie, nie mogło (i nadal nie może) uznawać przepisów obowiązującego powszechnie prawa za nieważne lub niekonstytucyjne. Prawo takie mają tylko sądy. Należy zwrócić uwagę, że niezasadność obciążania przymiotem złej wiary innych państwowych osób prawnych władających mieniem przejętym przez państwo po 1945 r. znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego.