Nastoletni chłopiec okryty przewieszoną przez lewe ramię, odsłaniającą tors i przepasującą biodra szatą spogląda na wysoką, odzianą w długą togę kobietę. Postaci zastygły w wymownych pozach, gra ich gestów znamionuje pewne napięcie emocjonalne. Kobieta pochyla się lekko i, obejmując chłopca, zdaje się coś mu perswadować, łagodnie, acz stanowczo, na coś nalegać; chłopiec niby to wzbrania się, ale stopniowo ulega czarowi namów. Oto moment, w którym waży się decyzja Papiriusa, syna senatora rzymskiego okresu wczesnej republiki, który dzięki staraniom swego ojca dostąpił wyjątkowego dla jego stanu zaszczytu uczestniczenia w zgromadzeniu senatu, pod rygorem dochowania całkowitej tajemnicy. Poproszony przez matkę wyjawił jej jednak, że obrady dotyczyły kwestii zezwolenia na wielożeństwo Rzymian. Jak nietrudno się domyślić, oburzona kobieta nie zachowała informacji dla siebie, lecz w towarzystwie przyjaciółek wtargnęła na forum senatu, domagając się sprawiedliwości i równego traktowania kobiet i mężczyzn: jeśli poligamia, to symetryczna – i poligynia, i poliandria. Wówczas Papirius w akcie cywilnej odwagi przyznał się wobec zaskoczonego gremium do swej niedyskrecji. Obywatelski czyn zdobył uznanie w oczach senatorów, którzy uhonorowali chłopca zezwoleniem na nieograniczony dostęp do obrad.