© Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Silva Rerum   Silva Rerum

Łużecki Stanisław Karol h. Lubicz

Łużecki Stanisław Karol h. Lubicz (zm. 1686), regimentarz, wojewoda podolski. Był synem Wojciecha i Maryny z Oborskich. W 1659 r. został starostą szmeltyńskim, w 1660 podkomorzym drohickim, poświęcił się jednak przede wszystkim karierze wojskowej. W 1660 r. otrzymał rotmistrzostwo chorągwi kozackiej; 8 X 1660 r., w bitwie z wojskami rosyjskimi nad Basią, dowodził już kilkoma chorągwiami.

W czasie rokoszu Jerzego Lubomirskiego opowiedział się po stronie króla Jana Kazimierza i w bitwie pod Częstochową 4 IX 1665 r. dowodził 12 chorągwiami, w początkowej fazie walki spędzając z pola pułk jazdy przeciwnika; ostatecznie został jednak pobity i dostał się do niewoli. W lipcu 1667 r. z polecenia hetmana Jana Sobieskiego stanął na czele sił głównych armii, zwalczającej czambuły tatarskie. Pozostawał w dobrych stosunkach z hetmanem polnym Dymitrem Wiśniowieckim, czemu zapewne zawdzięczał nominację na kasztelanię podlaską (1670). W 1671 r. uczestniczył w walkach z Kozakami pod Winnicą i Kalnikiem, a 27 X tego roku przekazał insygnia hetmańskie propolskiemu hetmanowi kozackiemu Michałowi Chanence. Na początku 1672 r. został mianowany regimentarzem, podporządkowując sobie buntujące się na Ukrainie wojsko i zwalczając oddziały kozackie pod Niemirowem, Czetwertynówką i Ładyżynem. 13 VIII rozbił pod Szemrajówką pułk białocerkiewski, dzięki czemu oswobodził z oblężenia załogę Białej Cerkwi. We wrześniu dołączył pod Telatynem do sił głównych Sobieskiego, nie wziął jednak udziału w wyprawie na czambuły. W listopadzie 1673 r. walczył pod Chocimiem, następnie stał na czele części wojsk Jana Potockiego, blokujących Kamieniec Podolski.

Brał udział w wyprawie ukraińskiej 1674 r., a prawdopodobnie także w obronie Żurawna w 1676 r.; w czasie odsieczy wiedeńskiej 1683 r. pozostał w kraju, dowodząc grupą wojsk osłaniających koncentrację armii polskiej pod Krakowem, po czym wyruszył na Węgry w szeregach armii litewskiej. Pod koniec 1683 r. został mianowany wojewodą podolskim. Uczestniczył w wyprawie mołdawskiej 1686 r. i w sierpniu odbierał w Jassach przysięgę od bojarów. Poległ 18 IX 1686 r. w walkach z oddziałami tatarskimi. W małżeństwie z Katarzyną z Humieckich miał synów Antoniego, Jana i Stanisława; drugie małżeństwo z Anną Kopciówną pozostało bezdzietne.