Pamiętnikarz Philippe Dupont wymieniając poszczególnych ambasadorów Francji w Polsce, wspomina też Roberta Le Roux, którego Ludwik XIV wysłał nad Wisłę po odwołaniu z funkcji ambasadora markiza de Béthune. Ten ostatni był szwagrem Jana III Sobieskiego, będąc ożeniony z siostrą królowej Marysieńki. Jak opowiada Dupont: „Niedługo potem w Polsce zastąpił markiza de Béthune vidame d’Esneval, który wcześniej był ambasadorem w Lizbonie, a który otrzymał rozkaz udania się na pokładzie szwedzkiego statku do Polski. Przybył tu ze swą małżonką, wnuczką kanclerza Boucherat”.
Nasz pamiętnikarz pomija jednak fakt, że d’Esneval wysłany został jako ambasador nadzwyczajny, by wystąpić na sejmie w Grodnie w roku 1693. Nie jest też precyzyjna informacja, jakoby jego żoną była wnuczka kanclerza Boucherat. Anne-Marie-Madeleine de Canonville, małżonka d’Esnevala, była bowiem córką pasierbicy kanclerza.
Robert Le Roux urodził się w roku 1609 w Rouen. Ludwik XIV wcześnie docenił jego inteligencję i talenty dyplomatyczne. Powierzał mu zatem różne delikatne misje. W roku 1688 mianował go ambasadorem francuskim przy dworze portugalskim. Później, odwoławszy go z Lizbony, król wysłał go jako nadzwyczajnego posła na sejm grodzieński. Wyprawa ta jednak nie zakończyła się szczęśliwie. Liczący już 84 lata d’Esneval zmarł w Grodnie 15 lutego 1693 roku. Jego ciało przewieziono do Warszawy i złożono w kościele św. Krzyża. Żona zabrała jego serce do Francji i złożyła je w kościele w Pavilly w rodzimej Normandii.
