Rzewuska z Lubomirskich Konstancja (1760 lub 1761-1840), córka Stanisława Lubomirskiego i Izabeli z Czartoryskich. Choć kochała pisarza polnego kor.onnego Jerzego Wielhorskiego, wydano ją w r. 1782 za kuzyna, Seweryna Rzewuskiego, którego darzyła szacunkiem i przywiązaniem, przez co oddaliła się od matki i sióstr. Jeździła z mężem w r. 1788, już w czasie trwania Sejmu Wielkiego, do Berlina, gdzie Rzewuski szukał wsparcia dla swych planów antysejmowej konfederacji; Seweryn zatrzymał się we Wrocławiu, a stosowne pisma wręczała w Berlinie Konstancja. Razem zamieszkali na początku 1789 roku w Paryżu, skąd uszli przed rewolucją.
Przez dwór wiedeński udekorowana Orderem Krzyża Gwiaździstego i tytułem damy dworu, roztrwoniła majątek własny i dzieci (m.in. Stary Konstantynów). Zamieszkała w Hrehorówce na Wołyniu. W r. 1817 otrzymała w spadku po matce klucz Grzymałów, Touste (woj. podolskie) i połowę Wiśnicza. Od r. 1819 mieszkała w Podhorcach, a po powstaniu listopadowym, gdy majątek syna Wacława („Emira”) skonfiskowano, zamieszkała w Kamieńcu, żyjąc do śmierci w niedostatku.
