Fot. egzemplarz z ©Wien Museum

Bitwa ukazana została ze wzgórz Kahlenbergu. Na głównym planie, po lewej stronie rozpoznać możemy dowódców wojsk przybyłych z odsieczą pod Wiedeń: Jana III, Maksymiliana II Emanuela, Jana Jerzego III Wettyna, Karola V Lotaryńskiego oraz Jerzego Fryderyka księcia Waldeck. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem przedstawiania bitew, poszczególne postaci oznaczone zostały kolejnymi literami alfabetu, które odnoszą do umieszczonej poniżej legendy. Dzięki temu jesteśmy w stanie zidentyfikować osoby, miejsca i sceny ukazane na obrazie, nawet nie znając przebiegu bitwy ani innych wizerunków.

Na dalszych planach ryciny widzimy wojska schodzące ze wzgórz Kahlenbergu i walczące w ruinach klasztoru. Niżej, rozległy teren podwiedeński, na którym toczone są walki, oraz fortyfikacje tureckie. W oddali miasto i szeroko rozlany Dunaj.

Dolną część przedstawienia zajmuje pokaźny kartusz ułożony z łupów bitewnych i podtrzymywany przez trzech jeńców. Wewnątrz kartusza podpis sceny (Warhaffter Entsatz der Statt Wien) i trzy przedstawienia dobrze znane z innych rycin związanych z bitwą wiedeńską. Po lewej stronie sztandar wielkiego wezyra wzięty w bitwie i wysłany przez Sobieskiego do papieża jako potwierdzenie zwycięstwa wojsk chrześcijańskich. Po prawej – odrys awersu i rewersu medalu wydanego z okazji wyzwolenia miasta. W centrum natomiast wizerunek Jerzego Franciszka Kulczyckiego, który wsławił się tym, że podczas oblężenia wydostał się z Wiednia w przebraniu tureckim, przeszedł niezauważony przez obóz wroga i zaniósł do Karola V Lotaryńskiego poselstwo z prośbą o pomoc. W ten sam sposób, bezpieczny miał wrócić do miasta z odpowiedzią. Na rycinie widzimy go właśnie w orientalnym stroju, tak jak według tradycji ikonograficznej miał wyglądać podczas całej operacji.