Napisana z okazji koronacji Jana III Sobieskiego laudacja nowego króla. Gdańszczanin Weber – konrektor szkoły przy kościele świętej Katarzyny w Gdańsku oraz autor poezji okolicznościowej pisanej w języku łacińskimi niemieckim – tradycyjnie napisał utwór w dystychu elegijnym, na który składają się heksametr daktyliczny katalektyczny i pentametr daktyliczny akatalektyczny. Tekst rozpoczyna się od inwokacji skierowanej do Jana III Sobieskiego. Autor pyta, czy król jest już w końcu godzien korony, świętego berła oraz fasces (rózgi liktorskie, tu rozumiane jako symbol władzy królewskiej). Pytanie to w żaden sposób nie ma podważyć wyboru Sobieskiego na króla, wynika natomiast z dwuletniego oczekiwania na koronację, którą władca odłożył na później z uwagi na niespokojną sytuację w państwie. Zresztą poeta w dalszej części utworu sam odpowiada sobie na postawione w pierwszych dwóch wersach pytania – oczywiście twierdząco. W laudacji występuje zapewnienie, że sam poprzedni król – Michał Korybut Wiśniowiecki – umierając w pewnym sensie namaścił Sobieskiego na swego następcę.