Napisany przez kaznodzieję kalwińskiego, pastora w kościele świętych Piotra i Pawła w Gdańsku, i wydany anonimowo poemat upamiętnia zwycięstwo Jana III Sobieskiego pod Chocimiem. Utwór rozpoczyna się, podobnie jak antyczne eposy bohaterskie, od inwokacji do Muzy, a także ekspozycji tematu: poeta pragnie z jej pomocą opiewać hetmana Sobieskiego. Następują kolejne inwokacje, do Boga i ojczyzny, po czym Kałaj przechodzi do opisu przemarszu wojsk, rozbijania obozu, w końcu samej bitwy. Wspomina również ważniejszych uczestników bitwy, Wacława Potockiego, Dymitra Jerzego Wiśniowieckiego, czy Michała Kazimierza Radziwiłła. Sobieski przedstawiony zostaje jako obrońca całego chrześcijańskiego świata, hetman odznaczający się odwagą i bohaterstwem oraz umiejętnościami strategicznymi godnymi najlepszego wodza. Poeta chwali również inne jego przymioty: wykształcenie, patriotyzm, pobożność, a także sam ród, z którego się wywodzi.