12 września 1683 roku sprzymierzone wojska chrześcijańskie, pod dowództwem króla Jana III, pokonały liczebniejszą armię turecką, oblegającą od dwóch miesięcy stolicę cesarstwa, Wiedeń. Siły koalicji polsko-austriacko-niemieckiej należy szacować na około 60 000 żołnierzy, podczas gdy armia turecka, wspomagana przez siły tatarskie liczyła około 100 000 ludzi. Oddziałami wojsk chrześcijańskich dowodzili, oprócz Jana III, książę Karol Lotaryński i Jerzy Fryderyk książę Waldeck, oraz hetmani Mikołaj Sieniawski i Stanisław Jabłonowski. Bitwa trwała około 12 godzin, ale dopiero o godzinie szóstej po południu Jan III po próbnym ataku jazdy zdecydował się przypuścić ostateczny szturm na wroga. Potężna siła polskiej husarii złamała turecki opór, pokonani rzucili się do ucieczki i choć bitwa pod Wiedniem nie rozbiła ostatecznie armii osmańskiej to stanowiła punkt zwrotny w zmaganiach z Półksiężycem. Od tej chwili siły tureckie będą nieustannie w defensywie. Podpisany w 1699 roku pokój w Karłowicach będzie oznaczał ostateczny kres potęgi tureckiej w Europie.