W kawiarni, w pubie albo w domowym zaciszu zamożny londyńczyk oddawał się lekturze gazet, regularnie wydawanych i łatwo dostępnych. Około roku 1730 na londyńskim rynku prasy – najbardziej zaawansowanym w Europie – ukazało się nowe medium: miesięcznik, periodyk sumujący w „globalny” sposób dorobek prasy codziennej, ulotnej eseistyki literackiej oraz bardziej hermetycznej tradycji pism uczonych. Powstał nowy obszar społecznych interakcji, który sprzyjał krytycznemu oglądowi rzeczywistości i w nowy sposób organizował funkcjonowanie zbiorowej pamięci. Angielskie miesięczniki pozwalają odkryć, jak londyńczycy żyli na co dzień, a także co myśleli o sobie i innych. Sprawozdania z obrad parlamentu, relacje z podróży, opisy egzotycznej fauny i flory, tabele walut, nekrologi, prognozy pogody, pikantne plotki obyczajowe, reportaże z sali sądowej, recenzje teatralne, depesze zagraniczne i listy od czytelników na pierwszy rzut oka tworzą wrażenie informacyjnego chaosu. W rzeczywistości budowały jednak wizerunek świata – bliskiego i odległego – z którym oswajano czytelnika, przekonując go, że informacyjna polifonia odzwierciedla obraz postępujących zmian. Półwiecze 1730–1780 ukształtowało i utrwaliło czytelnicze nawyki Brytyjczyków, osadziło ich etyczną, polityczną i ekonomiczną tożsamość w systemie konsumenckich odniesień rodzącego się kapitalizmu. Zrodziło także – jako pochodną – nowożytne dziennikarstwo.

Paweł T. Dobrowolski, Świat ze słów: angielskie miesięczniki XVIII wieku. Media, informacja i opinia publiczna, Warszawa 2018, ISBN 978-8363580-97-1
Kup teraz w e-sklepie.