W dawnej Rzeczpospolitej sekretarzy wielkich było dwóch. Dla Korony powołał go król Aleksander, zaś dla Litwy Zygmunt August. Ich zadania były zbliżone do kompetencji kanclerzy, których mogli nawet zastępować w razie ich nieobecności, z zastrzeżeniem wszakże, że nie mieli prawa podpisywać dokumentów i przykładać do nich pieczęci. W gestii sekretarza wielkiego było przygotowywanie korespondencji, odczytywanie na sejmie pism króla i uchwał senatu. On też zaznajamiał króla elekta z paktami konwentami. Sekretarze zasiadali także w sądach asesorskich.
