Fot. Jacek Kuśmierski

Zapraszamy do podziwiania wiosennych kompozycji kwiatowych inspirowanych francuską sztuką ogrodową doby baroku. W tym sezonie głównym bohaterem jest róż, jeden z najbardziej popularnych kolorów w XVIII wieku. Na rabatach i klombach w ogrodach pałacowych zakwitło kilkadziesiąt tysięcy cebulek i roślin ozdobnych!

Kwitnące rośliny wiosenne były nieodłącznym elementem barokowych ogrodów francuskich. Podkreślały ich regularną doskonałość, dodawały splendoru, a także uwodziły zapachem i zaskakiwały bogactwem kolorów. Zasady kompozycji rabat podlegały ściśle określonym regułom, w zależności od wybranego przez projektanta odmiany parteru haftowego. Zazwyczaj miały plan wydłużonego prostokąta (fr. plate-bande), a ich szerokość wynosiła od 1,3 do 2,0 m. Rośliny sadzono gęsto obok siebie w rzędach, a gatunki powtarzały się w regularnym rytmie. Wysokość roślin zmniejszała się od środka rabaty do krawędzi, ale w parterach haftowych stosowano głównie gatunki niższe, tak aby zachować jego płaską formę. Kompozycję uzupełniano różnymi elementami jak kwitnące krzewy, formowane drzewa zwane topiarami, obwódki z bukszpanu i ozdobne trawniki (fr. gazon).

Zasady te były stosowane w ogrodach wilanowskich zapewne już od czasów króla Jana III, który wielokrotnie miał okazję poznać ogrody francuskie. Podczas młodzieńczego grand tour w latach 1646-1648 przyszły monarcha odwiedził wiele znakomitych rezydencji królewskich takich jak Luwr, Tuileries, Pałac Luksemburski, Palais-Royale i Château de Saint-Germain-en-Laye. W zachowanym częściowo katalogu jego biblioteki w Żółkwi wymieniono kilka słynnych francuskich traktatów ogrodniczych autorstwa Nicolasa de Bonnefons, Abbe Gobelina i Claude Molleta, głównego ogrodnika trzech królów Francji. W kolekcji znajdował się nawet przewodnik pod Wersalu Jeana-François Félibien des Avaux. Król Jan III, żywo zainteresowany ogrodnictwem, sprowadzał z Gdańska do swoich ogrodów tulipany, lilie i korony cesarskie. W liście z 1667 r. do przebywającej we Francji Marysieńki prosił o przysłanie cebulek tulipanów i innych kwiatów. Uprawa kwiatów była kontynuowana przez kolejnych właścicieli rezydencji wilanowskiej. W inwentarzu ogrodu opracowanym po śmierci Elżbiety Sieniawskiej w 1729 r. wymieniono lilie, tulipany i róże. Kwiaty możemy również dostrzec na parterach ogrodu wilanowskiego na pejzażach Bernardo Bellotto. Są również wspomniane w opisie założenia z czasów Izabeli Lubomirskiej z 1791 r.