Otóż, jak to wszyscy pewnie wyczuwają, istniała takowa. Jakub Sobieski, sympatyczny i mądry „pan Jakobus”, wojewoda bełski, a na koniec nawet kasztelan krakowski, udzielał synom instrukcji na wojaż odnośnie zachowania „grzeczności polskiej”. Owszem, na Zachód jeździło się po pewien typ manier i europejski polor, ale „grzeczność polska” miała trwać nienaruszona. Trzeba było znać hierarchię, mocium panie: kłaniać się umiejętnie, zamiatając ziemię wylotami kontusza, odprowadzać do drzwi, tańczyć zamaszyście, acz godnie. Czasem jednak ta grzeczność zawodziła, nawet wobec obcych, nawet w dyplomacji, że wspomnę znaną legację posła rosyjskiego do Jana Kazimierza, a właściwie jej przez Polaków przyjęcie, podczas którego omal nie doszło do bójki, a obie strony wyzywały się od głupków. Wojciech Wessel komentując kłótnię swego towarzysza Kazimierza Tyszkiewicza z posłem Gawryłem Puszkinem, oświadczył, że „hajduk mój ubrany mógłby od was poselstwo sprawować”. Przedtem była konwersacja urocza: „Głupiś, Tyszkiewicz”, „Tyś sam głupi, Puszkin” etc., etc.